Każdy zabieg chirurgiczny, ginekologiczny czy ortopedyczny wiążący się z cięciem skóry pozostawia na jej powierzchni ślad w postaci blizny. Kształt, szerokość i wygląd blizn zależą od ich umiejscowienia i kierunku cięcia.
W przypadku operacji zaplanowanych cięcia wykonuje się równolegle do linii skórnych. Pozwala to na szybkie zagojenie się rany z pozostawieniem niewidocznej lub mało zauważalnej blizny. Nie zawsze jednak lekarz operujący może dostosować linię cięcia do linii skórnych. Wtedy blizna może być nieco szersza, rozciągnięta i wciągająca skórę otaczającą. Nieestetyczne blizny najczęściej pozostają, gdy rana nie goi się na skutek długo utrzymującego się stanu zapalnego lub gdy blizna ulega przerostowi i powstaje bliznowiec.
Bliznowiec (keloid) jest zgrubieniem w miejscu blizny złożonym z tkanki łącznej włóknistej. Istnieje pewna skłonność osobnicza do ich występowania. Są to twarde włókniste guzy, o kształcie podłużnym lub nieregularnym, często z wypustkami, a pokrywająca je skóra jest gładka, matowo-biała lub sino-czerwona. Ich umiejscowienie zależy od miejsca uszkodzenia skóry. Najbardziej narażeni na ich występowanie są ludzie młodzi, a predysponowane okolice to szyja, kark, ramiona i plecy.
Leczenie tych zmian jest niezwykle trudne i długotrwałe. Działania profilaktyczne należy rozpocząć bardzo wcześnie. Zaleca się stosowanie maści i kremów z wyciągiem z roślin (Cepan), z alantoiną z dodatkiem heparyny lub jej pochodnych (Contractubex) oraz z silikonem (Zyraderm, Veraderm, Dermatix). Należy zacząć je stosować praktycznie zaraz po zagojeniu rany. W przypadku blizn pooparzeniowych dużą rolę odgrywają opatrunki uciskowe. Gdy działania te nie zapobiegną rozrostowi blizn i bliznowce już powstaną, wykorzystuje się w celu ich leczenia opatrunki okluzyjne z silikonem (Medi-Gell), ostrzykiwanie bliznowców sterydami (Kenalog) lub stosuje się laseroterapię. Wszystkie te metody działają hamująco na syntezę kolagenu i procesy włóknienia.
W przypadku bliznowców pooperacyjnych i pooparzeniowych, wciągających skórę otaczającą, tworzących zagłębienia lub kieszonki oraz powodujących przykurcze ograniczające prawidłową ruchomość stawów, należy zastosować leczenie chirurgiczne polegające na wycięciu zmian i wykonaniu plastyki skórnej.