Przewlekła niewydolność żylna występuje w Polsce u 25% populacji dorosłych. Owrzodzenia podudzi zdecydowanie częściej występują u kobiet niż u mężczyzn, zazwyczaj w przedziale wieku od 50 do 80 lat.
Niewydolność żylna charakteryzuje się odwróceniem kierunku przepływu krwi w żyłach jednego lub kilku układów kończyny dolnej (powierzchownego, głębokiego, w perforatorach i w żyłach łączących), co określa się mianem “refluksu”.
Niewydolność układu żył powierzchownych jest spowodowana niedomykalnością zastawek i w związku z tym nieprawidłowym przepływem krwi od góry do dołu w zmienionych żylakowato naczyniach, z układu głębokiego do powierzchownego przez żyły przeszywające lub łączące. Choroba ta powstaje w wyniku osłabienia ściany naczyniowej lub zastawek. Przyczyna jest uwarunkowana genetycznie i występuje najczęściej jako przyczyna pierwotna. Choroba może też rozwinąć się wtórnie do istniejącej niewydolności żył głębokich lub wystąpić po przebytym urazie kończyny dolnej. Zdarza się to zdecydowanie rzadziej.
Niewydolność układu żył głębokich związana jest z odwróceniem kierunku przepływu w układzie żył głębokich. Do najczęstszych przyczyn należą: zniszczenie zastawek spowodowane zakrzepicą żył głębokich, wrodzony całkowity lub częściowy niedorozwój zastawek, niewydolność połączenia żyły podkolanowej i odstrzałkowej, refluks od góry do dołu w zmienionej żylakowato żyle oraz przez żyły przeszywające. Refluks nasila się wraz z pozycją stojącą, przy wzroście temperatury, przy nadwadze oraz podczas zaawansowanej ciąży.
Obecnie uważa się, że głównym czynnikiem powodującym powstanie żylaków jest czynnik genetyczny. Jeżeli oboje rodzice mają żylaki, to częstość wystąpienia żylaków u dzieci wynosi 90%. Jeśli tylko jedno z rodziców ma żylaki, to częstość ich wystąpienia u dziewczynek to 60%, a u chłopców 25%. Pozostałe czynniki jak: otyłość, stojąca lub siedząca praca czy hormonoterapia głównie przyspieszają powstanie żylaków u osób posiadających genetyczne predyspozycje.