Łysienie androgenowe mężczyzn jest często poprzedzone łojotokiem lub łupieżem tłustym. U około połowy mężczyzn w okolicach 50. roku życia można stwierdzić cechy trwałego, postępującego łysienia zwanego inaczej łysieniem typu męskiego. Utrata włosów rozpoczyna się od kątów czołowych oraz szczytu głowy.
Z czasem proces utraty włosów może dotyczyć całej okolicy czołowej i centralnej.
Do oceny zaawansowania łysiny wykorzystuje się skalę Hamiltona – Norwooda.
Przebieg procesu jest postępujący. Nie można przewidzieć, jak szybko włosy będą wypadały, ani ile ich pozostanie. W diagnostyce przebiegającego rzutami łysienia androgenowego co pewien czas wykonuje się trichogram i oblicza stosunek włosów anagenowych do włosów telogenowych. Obecnie dostępna jest nowoczesna komputerowa metoda analizy włosów. System ten jest wykorzystywany nie tylko w diagnostyce chorób włosów, ale również jest idealną metodą oceny zarówno postępu procesu łysienia, jak i oceny efektów leczenia.
Leczenie łysienia androgenowego jest niezwykle trudne. Na trzy podstawowe czynniki etiologiczne łysienia typu męskiego (wiek, uwarunkowania genetyczne i poziom androgenów) nie jesteśmy w stanie do końca wpłynąć. Leczenie zachowawcze należy rozpocząć jak najwcześniej. W terapii miejscowej zastosowanie znalazł minoksydyl w 5% roztworze. Jego działanie polega na: (i) rozszerzaniu naczyń krwionośnych w obrębie owłosionej skóry głowy i poprawieniu przepływu krwi w tym rejonie, (ii) pobudzeniu podziałów komórkowych i zwiększeniu syntezy DNA, (iii) działaniu antyandrogenowym, (iv) hamowaniu syntezy kolagenu oraz (v) działaniu immunosupresyjnym. Najlepszy efekt terapeutyczny osiągany jest w ciągu pierwszego roku stosowania, a następnie skuteczność tego leczenia nieco maleje. Odstawienie leku powoduje ponowne wypadanie włosów i postęp procesu miniaturyzacji. Poza leczeniem miejscowym można zastosować leki o działaniu ogólnoustrojowym (systemowym). Przykładem takiego preparatu jest finasteryd, inhibitor enzymu (5-alfa-reduktazy), który zmniejsza poziom dihydrotestosteronu, w wyniku czego umożliwia przywrócenie naturalnego cyklu wzrostu włosów i zahamowanie ich wypadania. W badaniach klinicznych po 6 miesiącach leczenia obserwowano zwiększenie gęstości włosów owłosionej skóry głowy, a wygląd włosów ulegał stałej poprawie w trakcie 5 lat leczenia. W trakcie terapii, systemowej bardzo ważna jest regularna diagnostyka włosów, która pozwala na potwierdzenie skuteczności terapii zanim jej efekt będzie widoczny gołym okiem.
W wielu przypadkach jedynym sposobem leczenia jest leczenie operacyjne.