Przebarwieniami skóry nazywamy ograniczone lub uogólnione zmiany kolorytu skóry. O kolorze skóry decyduje szereg czynników, takich jak: barwnik, tj. melanina, hemoglobina (w postaci utlenionej i zredukowanej) oraz barwniki karotenoidowe. Do syntezy melaniny zwanej melanogenezą dochodzi w melanocytach, czyli komórkach barwnikowych. Melanocyty mogą występować prawie we wszystkich tkankach, ale najwięcej jest ich w obrębie naskórka, mieszków włosowych, gałki ocznej oraz wokół naczyń krwionośnych i zakończeń nerwowych.
Pod względem patomorfologicznym przebarwienia mogą mieć charakter melaninowy i niemelaninowy. Ze względu na głębokość lokalizacji dzielimy je na naskórkowe (z kumulacją melaniny w naskórku) i skórne (barwnik kumuluje się w makrofagach skóry właściwej). Najczęściej występują przebarwienia mieszane, skórnonaskórkowe. Ustalenie głębokości przebarwień umożliwia badanie w lampie Wooda.
Najczęstsze zmiany zabarwienia skóry to piegi (ephelides), w których na niewielkiej przestrzeni obserwuje się zwiększenie zawartości barwnika w warstwie podstawnej naskórka, głównie twarzy i odsłoniętych części ciała. Są to w istocie jedynie defekty kosmetyczne i nie stanowią punktu wyjścia nowotworów. Piegi powstają po długotrwałym naświetlaniu, a istniejące wcześniej stają się z czasem ciemniejsze.
Drugą grupę zmian zabarwienia skóry stanowią plamy soczewicowate {lenti-gines). Są to żółtawe lub brunatne plamy przebarwieniowe o różnej wielkości, kształcie i nieostrych granicach, zlewające się ze sobą. Powstają one na skutek zwiększenia liczby melanocytów wypełnionych barwnikiem w obrębie warstwy podstawnej naskórka. Ilość tego barwnika jest ściśle związana z działaniem promieniowania ultrafioletowego UVB. Tak więc konsekwencją przewlekłych ekspozycji na światło u osób w starszym wieku są plamy widoczne na grzbietach dłoni i twarzy (lentigines sensilis), a w młodszym, w następstwie oparzeń słonecznych (lentigines solares) na karku i barkach. Te ostatnie dotyczą głównie mężczyzn pracujących latem na świeżym powietrzu.