Niepożądany proces łysienia zachodzi na skutek osłabionego wzrostu włosów, zwiększonego wypadania włosów, uszkodzenia włosów lub przemiany włosów terminalnych we włosy mieszkowe (zminiaturyzowane).

Przyczyny wypadania włosów:

• wypadanie włosów wywołane czynnikami fizycznymi
• wywołane lekami
• wywołane chorobami zakaźnymi
• wywołane chorobami układowymi
• wywołane chorobami włosów lub skóry owłosionej
• uwarunkowane genetycznie

Łysienie androgenowe

Łysienie androgenowe jest najczęstszym typem łysienia występującym u osób dorosłych. Proces może rozpocząć się między okresem wczesnej nastoletności a późnym wiekiem średnim. Rozpoznanie łysienia androgenowego jest często rozpoznaniem klinicznym. Pacjenci rzadko obserwują wypadanie włosów, ale zauważają obniżenie ich gęstości.

Czytaj dalej: Łysienie androgenowe

Łysienie androgenowe mężczyzn

Łysienie androgenowe mężczyzn jest często poprzedzone łojotokiem lub łupieżem tłustym. U około połowy mężczyzn w okolicach 50. roku życia można stwierdzić cechy trwałego, postępującego łysienia zwanego inaczej łysieniem typu męskiego. Utrata włosów rozpoczyna się od kątów czołowych oraz szczytu głowy.

Czytaj dalej: Łysienie androgenowe mężczyzn

Łysienie androgenowe kobiet

Łysienie androgenowe kobiet, zwane również łysieniem kobiet typu męskiego lub przewlekłym rozlanym łysieniem, jest wywołane czynnikami genetycznymi i zwiększoną wrażliwością mieszka włosowego na androgeny. U pacjentek z tym typem łysienia poziomy hormonów płciowych mogą być prawidłowe.

Czytaj dalej: Łysienie androgenowe kobiet

Inne, rzadziej występujące rodzaje łysienia:

Łysienie anagenowe (anagen effluvium)

Do łysienia tego typu dochodzi w momencie, gdy faza wzrostu włosa (prawidłowo trwająca kilka lat) zostanie nagle przerwana przez określony czynnik o dużym nasileniu.

Czytaj dalej: Łysienie anagenowe

Łysienie plackowate (alopecia areata)

Łysienie plackowate (alopecia areata) to autoimmunologiczne, niebliznowaciejące łysienie w obrębie głowy lub całego ciała. Do utraty włosów najczęściej dochodzi nagle. Typowe ogniska łysienia są okrągłe lub owalne i dobrze odgraniczone od prawidłowych włosów.

Czytaj dalej: Łysienie plackowate

Łysienie telogenowe (telogen effluvium)

Faza spoczynku trwa kilka miesięcy i jest zakończona powstaniem nowego włosa anagenowego. Normalnie człowiek traci około 50 włosów telogenowych dziennie.

Czytaj dalej: Łysienie telogenowe

Wrodzone i nabyte wady strukturalne włosów

Wypadanie włosów i następowe łysienie w okresie dzieciństwa może być związane z nieprawidłowościami strukturalnymi łodygi włosa. Zmiany tego typu są diagnozowane w oparciu o badanie mikroskopowe. Istnieje wiele chorób charakteryzujących się nieprawidłową strukturą włosa.

Czytaj dalej: Wrodzone i nabyte wady strukturalne włosów

Łysienie bliznowaciejące (alopecia cicatricans)

Do powstania ognisk łysienia bliznowaciejącego może dojść w wyniku urazu oraz różnych chorób owłosionej skóry głowy. W wyniku trwałego uszkodzenia mieszków włosowych powstają ogniska bez widocznych ujść mieszków, pozbawione gruczołów łojowych.

Czytaj dalej: Łysienie bliznowaciejące

Trychologię można podzielić na trychologię medyczną i trychologię estetyczną. Medyczna skupia się przede wszystkim na kompleksowym rozpoznaniu i leczeniu. Zadaniem trychologii estetycznej jest natomiast zastosowanie zabiegów zmierzających do poprawy jakości skóry głowy i włosów po ustaleniu diagnozy, ale również, w wybranych przypadkach przygotowanie skóry głowy pacjenta do przeszczepu włosów i jej pielęgnację po zabiegu.

Do zadań trychologa należy zdiagnozowanie problemu z jakim zgłasza się pacjent oraz ustalenie planu działania w celu poprawy jakości życia pacjenta. Dlatego niezwykle istotne jest przeprowadzenie rozmowy, podczas której możliwe jest poznanie przyczyn powstania problemu zdrowotnego i estetycznego związanego ze skórą głowy i samych włosów.

Na prawidłową strukturę skóry głowy i włosów ma wpływ kilka czynników. Ogólnie można je podzielić na endo- i egzogenne, czyli takie, które działając z zewnątrz lub wewnątrz na nasz organizm wpływając na ogólny stan zdrowia. Kondycję przydatków skóry, takich jak włosy czy paznokcie, śmiało można określić barometrem zdrowia fizycznego i psychicznego. Zaburzenia hormonalne, zaburzenia odżywienia, przyjmowane leki, choroby zakaźne z wysoką gorączką, choroby autoimmunologiczne i przewlekłe, zaburzenia w sferze emocjonalnej, czynniki genetyczne, zanieczyszczenie środowiska, nieprawidłowa higiena i zabiegi kosmetyczne – to tylko niektóre z czynników mogących wpłynąć na jakość skóry głowy i włosów.

Dlatego tak ważne jest holistyczne i interdyscyplinarne podejście do pacjenta. Trycholog ściśle współpracuje z lekarzami innych specjalności tj. dermatologiem, endokrynologiem, chirurgiem, ginekologiem oraz psychoterapeutą w celu określenia diagnozy i podjęcia odpowiedniego leczenia i pielęgnacji.

Diagnostyka trychologiczna

Podczas diagnostyki trychologicznej ocenie podlega skóra głowy zarówno zdrowa jak i zmieniona chorobowo, a także włosy. Do tego celu służy badanie makro i mikroskopowe.

Badanie makroskopowe polega na oglądaniu skóry i włosów. W badaniu mikroskopowym ocenia się tzw. krystalizację powierzchni skóry, obecność flory bakteryjnej, ujścia mieszków włosowych, unaczynienie skóry głowy, ewentualne wykwity skórne oraz strukturę pojedynczych włosów klasyfikując je do odpowiedniej fazy wzrostu (anagenu, katagenu lub telogenu).

Wyniki badań laboratoryjnych oraz wcześniejsze konsultacje specjalistyczne podlegają analizie.
Obecne zdjęcia włosów

Zabiegowe procedury trychologiczne

Zabiegi trychologiczne obejmują: oczyszczenie skóry głowy tzw. peeling za pomocą specjalistycznych preparatów, elektroterapię prądem o niskim natężeniu a wysokiej częstotliwości, masaż drenujący, światłoterapię i mezoterapię igłową lub bezigłową.

Zadaniem tych zabiegów jest poprawienie wchłaniania preparatów odżywczych i stymulujących mieszki włosowe poprzez lepsze ukrwienie i odżywienie powierzchniowej warstwy skóry.

Najczęstszymi wskazaniami do trychoterapii są: ciemieniucha dziecięca i starcza, atopowe zapalenie skóry, przerzedzenie i wypadanie włosów, łysienie, łupież suchy, łupież tłusty, łojotok, przetłuszczanie włosów, łuszczyca, grzybica, egzema, hiperhydroza, świąd skóry głowy, włosy zniszczone w wyniku działania czynników mechanicznych lub chemicznych.

Rozpoznanie łysienia plackowatego z reguły nie jest trudne, ze względu na bardzo typowy obraz kliniczny. W celu potwierdzenia rozpoznania przeprowadzamy badanie mikroskopowe włosów, w którym stwierdza się obecność charakterystycznych włosów wykrzyknikowych na obrzeżu ognisk łysienia. W niektórych przypadkach obserwuje się zmiany paznokciowe w postaci punktowanych wgłębień, podłużnych i wypukłych prążków oraz szorstkiej powierzchni. W leczeniu łysienia plackowatego można stosować różnego rodzaju środki drażniące mające na celu poprawę krążenia w obrębie skóry głowy owłosionej (Cignolina), środki wywołujące wyprysk kontaktowy (dinitrochlorobenzen), preparaty o działaniu immunosupresyjnym (kortykosteroidy, cyklosporyna A) oraz inne preparaty, takie jak np. minoksydyl. Leczenie łysienia plackowatego polega na jednoczesnym skojarzeniu wielu metod działających miejscowo oraz systemowo (fotochemioterapia lub krioterapia). Zastosowanie środków o działaniu ogólnoustrojowym wymaga rozszerzenia diagnostyki, ze względu na liczne działania uboczne leków immunosupresyjnych.

Zanim podejmiesz ostateczną decyzję przemyśl dokładnie swoje oczekiwania i przedyskutuj je z naszym chirurgiem.

Najlepszymi kandydatami do zabiegu przeszczepu włosów są osoby o rozsądnych oczekiwaniach, u których proces łysienia dotyczy określonej okolicy głowy. Innymi słowy można u nich dokładnie określić okolicę pozbawioną włosów, lub przerzedzoną (okolica biorcza) i okolicę o stabilnym, dobrym wzroście włosów (okolica dawcza).

Zabiegu przeszczepu włosów nie powinno wykonywać się w przypadku uogólnionego procesu łysienia.

Również osoby o niesprecyzowanych lub nadmiernych oczekiwaniach nie powinny mieć wykonywanego zabiegu przeszczepu włosów bowiem uzyskany efekt może być dla nich nie tylko mało zadowalający lecz wręcz może być źródłem dodatkowego dyskomfortu psychicznego.

Zaawansowana cukrzyca, poważna choroba serca, nieuregulowane nadciśnienie, choroby zapalne skóry owłosionej głowy, łysienie plackowate stanowią przeciwwskazanie do wykonywania zabiegu przeszczepu włosów.

Jeśli zatem jesteś osobą zdrową, Twoje oczekiwania są rozsądne to możesz być dobrym kandydatem do zabiegu.

Utrata włosów skóry owłosionej głowy Jest problemem zarówno mężczyzn, jak i kobiet niezależnie od ich wieku.

Wyróżniamy szereg przyczyn łysienia, które dzielimy na dwie grupy: z powstawaniem i bez powstawania blizn skóry owłosionej głowy.

Łysienie andropochodne, plackowate, trichotillomania (nerwowe wyrywanie włosów), wrodzone choroby trzonów włosów i zespół anagenowy przebiegają bez powstawania blizn. Natomiast łysienie bliznowate opisywane jest w przebiegu liszaja płasko-mieszkowego, przewlekłego tocznia rumieniowatego, sarkoidozy, twardziny skóry oraz łysiejącego zapalenia mieszków włosowych. Większość wymienionych chorób powodujących wypadanie włosów to choroby dermatologiczne, o znanej etiologii i sposobie leczenia. Za trwałe uszkodzenie mieszków włosowych i łysienie odpowiedzialnych jest również wiele czynników fizycznych i chemicznych, takich jak oparzenia termiczne i chemiczne, urazy mechaniczne, radioterapia i chemioterapia. Nadmierne wypadanie włosów może także towarzyszyć wielu chorobom ogólnoustrojowym, takim jak choroba nowotworowa, zespół wielotorbielowatości jajników, niedoczynność tarczycy, spadek wagi ciała, niedokrwistość z powodu niedoboru żelaza oraz stres psychiczny i fizyczny. Przyjmowanie wielu leków może również spowodować przerzedzenia włosów na głowie. Należą do nich: antykoagulanty, jak np. heparyna stosowana w chorobie nadciśnieniowej, amfetamina czy leki antydepresyjne.

Najczęstszą przyczyną wypadania włosów jest łysienie androgenowe. Częstość jego występowania sięga 87% przypadków łysienia u mężczyzn, jest to łysienie uwarunkowane genetycznie i rozpoczyna się poszerzaniem zatok czołowych, a następnie pojawianiem się tzw. łysiny centralnej części szczytowej głowy. Przyczyną tego typu łysienia są hormony męskie zwane androgenami. Testosteron zmienia się we krwi w dihydrotestosteron pod wpływem enzymu 5-alfa-reduktazy i powoduje obkurczanie się mieszków włosowych. Według zapisu genetycznego nie wszystkie mieszki ulegają obkurczeniu – m.in. mieszki usytuowane wokół głowy (tzn. w okolicy potylicznej i okolicach skroniowych nad uszami). Tam włosy nie wypadają, tworząc tzw. koronę.

Łysienie androgenowe występuje również u kobiet. Hormony żeńskie -estrogeny – chronią włosy przed wypadaniem, jednak we krwi kobiet znajdują się także androgeny. Kiedy równowaga obu typów hormonów ulegnie zaburzeniu i przeważą androgeny, problem łysienia dotknie także kobietę. Proces ten może być spowodowany zapisem genetycznym (androgenowe łysienie u kobiet) lub zaburzeniami endokrynnymi układu dokrewnego.

Tzw. hyperandrogenizm u kobiet objawia się trądzikiem, nadmiernym owłosieniem poza skórą głowy (hirsutyzm), łysieniem skóry głowy oraz zaburzeniami miesiączkowania. Towarzyszą mu również zaburzenia gospodarki węglowodanowej (cukrzyca) i lipidowej (otyłość).

Mimo szerokiej wiedzy na temat przyczyn łysienia nadal pozostaje bez odpowiedzi pytanie, dlaczego problem ten dotyczy jednych, a omija innych. Zapewne odpowiedź tkwi w „zakamarkach” systemu genetycznego człowieka. Można mieć nadzieję, że stale rozwijająca się wiedza w tym zakresie Już w najbliższej przyszłości znajdzie odpowiedź na te najważniejsze pytania.