Słońce jest podstawą życia na Ziemi. Jest ono największym, naturalnym źró­dłem energii, a opalanie się jest jednym z ulubionych nawyków ludzi. Mówiąc o promieniowaniu słonecznym, zwykle mamy na myśli promieniowanie ultrafio­letowe UVB. Dobroczynnym efektem jego działania jest przemiana w obrębie skóry nieaktywnej formy witaminy D w jej po­stać aktywną. Niestety, to samo promienio­wanie, zwane także rumieniotwórczym, przyczynia się do powstawania niekorzyst­nych zmian skórnych po opalaniu, takich jak: oparzenia posłoneczne, szybsze sta­rzenie się (photoaging) oraz stymulacja powstawania nowotworów i różnego ro­dzaju fotodermatoz.

Skóra poddana przewlekłemu dzia­łaniu promieni słonecznych ulega po­grubieniu, staje się szorstka i nieelastyczna, mniej sprężysta i jędrna, na­stępnie ulega stopniowemu zanikowi i ścieńczeniu, a na jej powierzchni po­wstają żółte plamy, piegi, plamy soczewicowate, wybroczyny i teleangiektazje. Tworzą się więc głębokie zmarszczki i bruzdy oraz nasilają procesy nowotworzenia. Najbardziej szkodliwe zmia­ny zachodzą w tkance podskórnej, bo­wiem dochodzi w niej do rozpadu i zaniku włókien kolagenu i elastyny.

Pierwsze obserwacje dotyczące szkodliwości działania słońca pochodzą z końca XIX wieku. Dopiero jednak moda na opalanie, która pojawiła się na początku lat 60. XX wieku, spowodowa­ła wzrost zainteresowania niepożądany­mi skutkami jego działania. Wpływ pro­mieniowania słonecznego na skórę uzależniony jest od czasu przebywania na słońcu i od fototypu skóry, czyli za­wartości i rodzaju występującej w niej melaniny. Osoby o jasnej karnacji są bardziej wrażliwe i w większym stopniu narażone na uszkodzenia posłoneczne.

Najczęstsze zmiany skórne powsta­jące na skutek niekorzystnego działania promieniowania słonecznego to:

• przebarwienia: piegi, plamy soczewicowate,
• stany przednowotworowe,
• nowotwory skóry,
• czerniak skóry.