Rozpoznanie łysienia plackowatego z reguły nie jest trudne, ze względu na bardzo typowy obraz kliniczny. W celu potwierdzenia rozpoznania przeprowadzamy badanie mikroskopowe włosów, w którym stwierdza się obecność charakterystycznych włosów wykrzyknikowych na obrzeżu ognisk łysienia. W niektórych przypadkach obserwuje się zmiany paznokciowe w postaci punktowanych wgłębień, podłużnych i wypukłych prążków oraz szorstkiej powierzchni. W leczeniu łysienia plackowatego można stosować różnego rodzaju środki drażniące mające na celu poprawę krążenia w obrębie skóry głowy owłosionej (Cignolina), środki wywołujące wyprysk kontaktowy (dinitrochlorobenzen), preparaty o działaniu immunosupresyjnym (kortykosteroidy, cyklosporyna A) oraz inne preparaty, takie jak np. minoksydyl. Leczenie łysienia plackowatego polega na jednoczesnym skojarzeniu wielu metod działających miejscowo oraz systemowo (fotochemioterapia lub krioterapia). Zastosowanie środków o działaniu ogólnoustrojowym wymaga rozszerzenia diagnostyki, ze względu na liczne działania uboczne leków immunosupresyjnych.

W leczeniu przeszczepem włosów niezwykle ważne jest, aby wyobrażenia i oczekiwania pacjenta były zgodne z możliwościami technicznymi i zmysłem estetycznym chirurga wykonującego zabieg. Proces leczenia niezwykle rzadko jest jednorazowym zabiegiem. Dobry efekt uzyskuje się, gdy pacjent może całkowicie zaufać chirurgowi, a ten dysponuje właściwą wiedzą w zakresie leczenia łysienia.

Po konsultacji i decyzji o chirurgicznym leczeniu należy określić liczbę zabiegów, rozmieszczenie przeszczepów, a przede wszystkim ostrożnie zaplanować i wcześniej narysować przednią linię włosów. Rysując linię włosów, należy wziąć pod uwagę indywidualne cechy twarzy pacjenta: wysokość i szerokość czoła, rozstaw oczu, kolor i grubość włosów oraz różnicę pomiędzy barwą włosów a kolorem skóry.

Jeżeli twarz jest okrągła, linia włosów winna być bardziej pozioma. Delikatne zaznaczenie zakoli nadaje nowej linii włosów bardziej naturalny wygląd. Linia powinna przebiegać w sposób nieregularny i z reguły 1-2 cm powyżej oczekiwanej linii sugerowanej przez pacjenta. Powinna ona zawierać tylko przeszczepy z pojedynczymi mieszkami włosowymi, ponieważ tylko wtedy można uzyskać jej naturalny wygląd.

Liczba proponowanych przeszczepów podczas jednego zabiegu i podczas całego leczenia zależy od wielu czynników, przede wszystkim jednak od wielkości łysiny lub obszaru przerzedzonego oraz od grubości i koloru włosów. Prawidłowa gęstość włosów wynosi najczęściej 2 włosy na mm2. U przeciętnej osoby utrata 50% włosów może być zupełnie niezauważalna. Oznacza to, że osiągnięcie gęstości dwóch włosów na 2 mm2 w obszarze czołowym daje zupełnie naturalny wygląd. W dalszym obszarze, za okolicą czołową, gęstość mniejsza niż 50% oryginalnej gęstości daje wrażenie wystarczającego porostu. Naturalny wygląd włosów po leczeniu chirurgicznym zależy od właściwej dystrybucji mikro- i miniprzeszczepów. l tak, w strefie czołowej umieszcza się mikro-przeszczepy zawierające pojedyncze włosy w odstępie 1 mm. Idąc dalej ku tyłowi, umieszcza się mini-przeszczepy zawierające 3-4 mieszki włosowe w odstępach 2 mm. Korekcja cofniętych skroni nie jest wskazana szczególnie w ich dolnej połowie, gdyż włosy na skroniach są delikatne, jasne i cienkie, a pobrane donorowe włosy są ciemniejsze i grubsze. Nawet zastosowanie mikroprzeszczepów zawierających pojedyncze mieszki włosowe daje w tej okolicy nienaturalny efekt. Wykonanie w tej strefie przeszczepu włosów jest dopuszczalne jedynie w przypadkach pourazowych lub po radio- i chemioterapii.

Zwykle wykonanie jednorazowego przeszczepu włosów nie daje pożądanego efektu. Uzyskanie dobrego, naturalnego efektu po jednym zabiegu jest możliwe tylko przy cienkich, delikatnych włosach, gdy są one siwe lub jasne, bądź gdy łysienie jest niewielkie i dotyczy starszych pacjentów. Najczęściej konieczne jest wykonanie dwóch zabiegów w obrębie tego samego obszaru. Daje to lepszy efekt estetyczny i poprawia gęstość włosów. W przypadkach dużych powierzchni bezwłosych możliwe jest wykonanie kilku zabiegów, łączonych często z zabiegami redukującymi łysinę centralną, tzw. scalp reduction. Niezwykle rozważnie należy planować leczenie u młodych mężczyzn, u których łysienie potoczy się dalej. Należy wykreować taką linię włosów jak u pacjentów starszych z bardziej zaawansowanym łysieniem. Przede wszystkim nie wolno zapomnieć, by wypełniając nawet małe zakola, umieścić też przeszczepy w okolicy czołowej. W ten sposób zapobiegnie się w przyszłości dość komicznemu wyglądowi, istnieniu dwóch charakterystycznych trójkątnych wysepek włosów po obu stronach czoła.

Wyprodukowano już wiele płynów, szamponów i leków na porost włosów, jak dotąd – nieskutecznych. Ubytki owłosienia można korygować, stosując coraz bardziej doskonale imitujące naturalną strukturę i kolor włosów peruki. Ten sposób „leczenia” propagowany jest często jako niechirurgiczne leczenie łysienia męskiego, jednak jedynym trwałym i naturalnym sposobem jest leczenie chirurgiczne, polegające na uzupełnianiu ubytków owłosienia skóry głowy za pomocą przeszczepu włosów.

Technika przenoszenia mieszków włosowych z jednego miejsca na głowie w obręb innego jest znana od ponad stu lat. Pierwsze doniesienie dotyczące przeszczepów ukazało się w 1822 r. Dieffenbach opublikował pracę przedstawiającą eksperymentalne przeszczepianie sierści u zwierząt i piór u gęsi, W 1900 r., ponownie w niemieckiej literaturze, ukazała się praca poświęcona przeszczepom pojedynczych mieszków włosowych w okolicach brwi. Natomiast pierwszej próby wykonania przeszczepu włosów w okolicę skóry owłosionej głowy dokonał w 1939 r. japoński lekarz Okuda. Opublikowana przez niego praca ukazała się w „Japanese Journal of Dermatology” i dotyczyła przeszczepiania włosów metodą tzw. punch grafting w okolice głowy, brwi, wąsów i łona. Twórcą metody przeszczepu włosów stosowanej do dziś był Amerykański dermatolog Norman Orentreich. W 1952 r. chciał on opublikować pracę na ten temat w „Archives of Dermatology”, lecz została ona odrzucona jako nierealna. Dopiero siedem lat później, w 1959 r., została przyjęta do druku w „New York Academy of Sciences”. Technikę przeszczepiania włosów zaproponowaną przez Orentreicha nazwano punch – technique. Nie była ona Jednak doskonała, gdyż na powierzchni skóry pozostawały wyczuwalne zgrubienia i nierówności spowodowane znacznej wielkości bliznami wokół przeszczepów. Często też operowani mężczyźni skarżyli się na zaburzenia czucia okolic operowanych. Problem ten prawie zlikwidowano, gdy w 1981 r. Rolf Nordtrom opisał technikę stosowania mikro- i miniprzeszczepów. W 1984 r. Headington jako pierwszy zdefiniował, a od 1990 r. wielu innych (Limmer, Bernstein, Rassman, Shapiro i inni) spopularyzowało pojęcie zespołu mieszków włosowych (follicular units). W Polsce pierwszych operacji przeszczepów włosów dokonał Jerzy Kolasiński w 1984 r. Swoje pierwsze doświadczenia w leczeniu łysienia przedstawił na sympozjum we Wrocławiu w 1988 r.